ÇARHNAME’DEN

AHMED FAKÎH

(Me fâ ‘î lün Me fâ ‘î lün fe ‘û lün)

Gelecek nesne gelür çâre yokdur

Gerek sen yaş yirine aglagıl kan

(Yaş yerine kan ağlasan da olacağı varsa olur, çare yoktur)

Bu dünyâda belâya sabr ide gör

Hakun sevdügi kurtılmaz belâdan

(Bu dünyada belaya sabrede gör ki Allah ‘ ın sevdiği kullar beladan kurtulmaz.)

Ölüm bir kapudur geçmek gerekdür

Berâber anda sultân ile çoban

(Ölüm herkesin geçeceği bir kapıdır. O kapıdan geçerken sultan da çoban da birdir)

Yaradılmış bu şerbetden dadısar

Ulu kiçi ol işde heme yeksân

(Tüm yaradılanlar bu ölüm şerbetini içecektir, ulu da olsa kim olursa olsun bu işte aynıdır, eşittir.)

Bu bir işdür kim ugrar kamu mahlûk

Bu bir derddür ki yokdur ana dermân

(Ölüm öyle bir iştir ki tüm yaratılmışlara uğrar ve öyle bir derttir ki ona derman yoktur.)

Bu bir rencdür ki hîç dermân bulınmaz

‘İlâc bulamadılar Bokrat u Lokman

(Ölüm öyle bir bir eziyettir ki ona derman bulunmaz, Hipokrat da Lokman Hekim de ölüme ilaç bulamadılar)

Ecel sayrulıgı çün kim irişse

Tîmâr itmez ana yüz bin tabîbân

(Ecel hastalığı kime erişmiş ise ona yüz bin tabip de fayda etmez, iyileştirmez.)

Nebî zindân dimişdür dünyâ içün

Nite râhat olısar ehl-i zindân

(Şair Nebi dünya için zindan demiştir, zindan ehli nasıl olur da rahat olur?)

Dirîgâ kim uçısar kuş kafesden

Dirîgâ kim çüriyiser bu ebdân

(Yazık! Bu kuş (beden) kafesten uçacak ve yazık ki bu beden (kavim, herkes) çürüyecek)

Dirîgâ yatısaruz sin içinde

Geçiser üstümüzden niçe ezmân

(Yazık o mezarın içerisinde yatacağız ve o şekilde üstümüzden ne kadar da çok zaman geçecek)

Nebî vü hem velî kurtılmadı hîç

Ölüm şerbetin içüp virdiler cân

(Nebisi de velisi de hiç kurtulmadı, ölüm şerbetini içip can verdiler)

Bize hod ne hisâb anlara nisbet

Ecelden kaçmaga yok durur imkân

(Biz onlara nisbeten başımızın canımızın hesabını yapmayız, ecelden kaçmanın imkanı yoktur.)

Çalabum çün ölüme ugraruz biz

Ayurma son nefesümüz imandan

(Allah' ım biz ölümü eninde sonunda uğrayacağız, Sen son nefesimizde bizi imandan ayırma)